Free AI Poem Generator

Sa isang kahon na kay tatag at kay ganda, Mga alaala ni Lola'y nakapinta, Dito sa kanyang mga lumang gamit at teha, Nabubuhay muli ang kwento ng paglikha. Ang kahong puno ng tarin at mga lihim, Mula sa lumipas na panahon ng pag-angkin, Mga dasal, sulat, at larawan na mahahalim, Kayamanan ng pusong sa hirap ay sumilim. Mga kasangkapang nawalay sa kinang, Muling bumalik ang alaalang parang bituin, Ng mawalan man ang lahat sa kalilang sinupan, Ang kaluluwa ni Lola’y doon pa rin nakatanim. Isang kwintas na bayad ng mga panahon, Nagsasalaysay ng pag-ibig at ng pangarap, Nagpapaalala ng tibay, ang matibay na hamon, Sa harap ng panahon, pag-ibig na sumiklab. Ngunit sa tutok, ang liwanag ay nangibabaw, Sa bawat sulok ng kahong nagaganap, Mga pagsulyap na mula sa pusong matagal, Nagtuturo sa atin ng landas ng pagmamahal. Dito’y nakapaloob ang mga kwento’t rima, Ng musika ng buhay na walang kapantay, Laging nandiyan, kahit walang pagdadalita, Ang kahong yaman sa pusong nakahimlay. Sa loob ng kahon, mga lihim na awitin, Naglalakbay sa panahon, tapat at mariin, Hindi nagwawagi ang oras o ang dilim, Mga alaalang di na kayang hubugin ng hangin. Mga pangaral na iniwan ng panahon, Na sa kahong ito'y hindi matatabunan, Pag-asa’t tiwala ang siyang maipapabaon, Kayamanan sa puso, kayamanan sa buhay. Tulad ng isang sinumpaang kasaysayan, Sa kahong ito, mga pangarap ay may saysay, Sa kanyang pagbukas, liwanag ang lumulutang, Nagpapahayag ng tunay na kayamanang taglay. Ang kahon ni Lola, simbolo ng kadakilaan, Sa mga gunita’y walang kapantay na kabayanihan, Nagbibigay buhay sa pag-asang kailanman, Ang alaala’y hindi maglalaho sa makulay na laban.

Change poem background

Imprint
Privacy Policy
© 2025 AI Poem Generator